reddederek ozgurlesmiyor insan,kabul ederek ozgurlesiyor

yasayarak, gorerek ogrenen biriyim ben.dunya kadar kitap okusam, zerre kadar sonuc cikarmam.
illaki basima gelecek, illaki burnum surtulecek, illaki bi gozlerim gorecek.
bir cok seyi yasamasam, homofob hatta orospu cocugu olmam da mumkundu.

nenemi seviyorum ben.mahallede herkesin “erkek gibi kadin” diyerek sevmesi gibi bir sey degil bu.
anlayarak, hosgorerek de sevmiyorum, hosgoru denen seyin en boktan fasizm oldugunu da biliyorum artik.

ben kucuktum, herkes yasliydi. ben buyudukce genclesti herkes.
(babam 52 yasinda oldugunde, cok yasliydi bana gore.sonra fransa’ya geldigimde anladim 52 yasin aslinda cok genc oldugunu.ellili yaslardaki dallama fransizlarin gencliklerine bakarak, babamin yasini tuttum ilk defa)

ben sekiz yas civarindaydim, nenem bana gore yasliydi.simdi hesapliyorumda gencti aslinda.
evi bize yakindi, sebepsiz ziyaretlerimin mekaniydi.

evine gittim,kapiyi caldim.acan yok.”nenee, nenneee” diye bagiriyorum, duyan yok.
evin arka tarafina yoneliyorum.mutfak penceresinin her zaman acik oldugunu biliyorum,
bendeki bu israr ne, onu da bilmiyorum.
oysa, bi dayak yesem, oturup aglayacak bi cocugum o yaslarda, acik pencerenin demirlerinden kafam geciyor.
kafam gecerse, demek ki tum vucudumda gecer. (galiba cocuklarin ilk ogrendigi tecrube bu oluyor)

nenemle bi kadin susulca konusyor icerde, “gitmis olmali” diyor nenem.
korkutmak icin, usulca yaklasiyorum ve nenemle,yine komsumuz olan bi kadini, kanepenin uzerinde biribirilerini oksarken, opusurken goruyorum.

anlamiyorum ve korkuyor, kaciyorum ordan.hayalet saniyorum.

kadin daha genc, bekar oldugunu biliyorum.(demek gencleri seviyormus nenem)

kaciyorum oradan, kafam gectigine gore vucudumda gecer.

kafam aliyorsa bir seyi, govdemde kabul ediyor artik.

unutuyorum bunu, nenem bana daha cok seker veriyor.


reddederek ozgurlesmiyor insan,kabul ederek ozgurlesiyor.

nenemi ozluyorum ben.